bugünlerde herhalde en çok düşündüğüm şey çocukluğum..umarsızlıkla kutsanmış çocukluğum.
o günlerden hatırladığım ve özlediğim , bir kez daha yaşayamayacağımı bildiğim o kadar çok şey varki ve tüm bunlar tamamen başka bir kişisel iç devinimin konusu.ve o günlerle ilgili şu anda da yaşatabileceğim şeylerin sayısı o kadar azki.
şu "an"la en çok bağ kurabildiğim nesne , bir kağıt gemi.
bir kere katlanarak yapılmış bir nesne.büyüdükçe içe doğru katlanan ben gibi.belki biz gibi.tek farkımız o son kağıdı açma haraketinden sonra bile hiç bir şekle benzemeyecek olmamız.çok naif bir nesne.ama tüm bu naifliğine ve sadece kare bir kağıttan yapılmış olmasına rağmen bazen saatlerce su üstünde kalabilen dalgalarla yol alabilen bir nesne kendisi.ıslandıkça dahada güçleşir yol alması.büyüdükçe dahada kırılganlaşan ama ironik bir şekilde karşısındaki hayat daha da zorlaşan biz gibi.yapımı kağıttan yaptığımız diğer nesnelere göre basittir.bu huyuyla zora gelemeyen bizleri çok sevindirir.
hepsinden önemlisi nihayetinde bir gemidir kendisi ve üstünde her zaman bir şeyler taşır.bir düşünce , bir his ya da bir kaç kelime.o "an"ı alır ve bir diğer "an"a taşır.
paylaşır..
paylaşmak.
niye buradayım , niye yazıyorum , niye kendimden ya da düşündüklerimden bahsedicem , niye buraya bazen bir müzik albümü koyacam , niye buraya müzik&sinema&dizi hakkında bişiler karalıcam , niye belki yakında bir radyo programı yapıcam kendi çapımda ve burdan yayınlıcam ;
ve niye bir kağıttan gemiye bindim.. ?
sadece paylaştıkça çocukluğumun kutsanmış umursamazlığında batıp ya da batmayacağımı bilmemek olmanın çekiciliği yüzünden..
